Het verhaal van Fred Sprenger die zijn dochter Daimy verloor door telefoongebruik op de fiets

Telefoon in de hand

“Het verhaal van Daimy gaat terug naar 2008. Ik heb twee kinderen: Daimy en Aimee. Mijn oudste dochter Daimy werkte in een sauna in haar vrije tijd. Op maandagavond 18 augustus 2008 tegen 17.00 uur zat haar dienst erop en ze fietste naar huis. Op het moment dat ze op de fiets stapte, werd ze gebeld door een vriendinnetje. Ze moest een parkeerplaats afrijden en vanaf die parkeerplaats de weg opdraaien. En precies op dat moment werd ze afgeleid en kwam er een auto van links. Ze werd aangereden…"

Daimy wordt door de artsen van de traumahelikoper ter plekke een paar keer gereanimeerd en vervolgens naar het Groningse ziekenhuis, het UMCG, gebracht.

Ze komt er vast wel bovenop

“De politie kwam bij ons aan de deur met de boodschap: "Jullie dochter heeft een ongeluk gehad en het ziet er niet goed uit." Ze vroegen of wij zelf naar het ziekenhuis konden rijden. Ik keek mijn vrouw aan. Natuurlijk ben je dan best wel in paniek, maar eigenlijk zeiden we achteraf verbaasd tegen elkaar: "Goh, wat hebben we toch eigenlijk beheerst en in een roes gereageerd." We reden met onze andere dochter naar het ziekenhuis toe en  zeiden tegen elkaar: "Daimy is sterk. Ze heeft een ongeluk gehad, maar ze komt er vast wel weer bovenop. De chirurgen deden ontzettend hun best, maar uiteindelijk kwam de trauma-arts met het slechte nieuws; Daimy was overleden.”

Een fractie van een seconde

“En dat is eigenlijk allemaal herleidbaar naar een fractie van een seconde dat Daimy haar mobieltje in haar hand nam terwijl ze de weg opreed. En dan was de telefoon van toen natuurlijk ook een hele andere telefoon dan de telefoon van tegenwoordig. We hebben het over 2008. Social media was Hyves en dat was het dan. Ik weet niet eens of dat op de telefoon zat, misschien nog niet eens. Het was een hele andere telefoon dan nu. En het probleem, zoals ik het zie, van mobieltjes in het verkeer wordt elke dag erger en erger door alles wat er op zit.”

Bestuurder auto eveneens slachtoffer

“Direct na het ongeluk kwam de geruchtenmachine op gang. Wij hoorden via via – wij wonen in een klein dorpje – dat er allerlei geruchten gingen dat de bestuurder te hard had gereden of dat hij gedronken zou hebben. Wij hebben daar toen gelijk van gezegd: "Alles is onderzocht en dit was een ongeluk." Dus óók voor de bestuurder is dit verschrikkelijk. Inmiddels zijn we 17 jaar verder. Ik ben de bestuurder een tijd terug weer eens tegengekomen. Als ik dan zie wat het met zo'n grote, sterke kerel doet als die daar 17 jaar later mee geconfronteerd wordt en hoe emotioneel hij was... dan schrijf ik 'slachtoffer' met hoofdletters. Dat vind ik ook heel erg voor hem. Hij brengt ieder jaar op de verjaardag en sterfdag van mijn dochter een heel mooi bloemstuk bij haar graf.”

Anderen behoeden met Daimy’s verhaal

“Ik ben commercieel manager bij een van de onderlingen van Univé. Univé werkt met acht onderlinge verzekeraars, en ik ben werkzaam bij Univé Samen. Bij Univé hebben we een duidelijke visie, een soort drietrapsraket: eerst willen we ongelukken voorkomen, dan kijken we hoe we risico’s kunnen beperken, en pas als laatste stap is er de verzekering

In 2019 werd Univé MONO-ambassadeur. Op dat moment heb ik me gemeld bij de directie van Univé of ik wellicht iets kon bijdragen vanuit onze ervaringen. Toen ontstond het idee dat ik ons verhaal eens zou kunnen delen met collega’s. Ik heb dat toen twee keer gedaan, waarbij ook medewerkers van de provincie Drenthe en van Veilig Verkeer Nederland aanwezig waren. Dat maakte veel indruk, en toen ontstond het plan om ons verhaal te filmen, zodat het breder gedeeld kon worden.

Er zit een gevoel achter van verantwoordelijkheid. Wat mijn gezin is overkomen, dat gun ik niemand. Dat is de kern. Ik wil anderen behoeden voor wat ons is overkomen. En ik zie het alleen maar erger worden.

Ik woon in Assen, in de wijk Kloosterveen. Als je daar ’s ochtends kijkt naar al die kinderen die naar school fietsen... het is een uittocht. En je moet echt goed kijken om er eentje te vinden die niet op zijn telefoon zit, vaak ook nog op een elektrische fiets, soms zelfs met oortjes in. Die combinatie is gewoon levensgevaarlijk. Letterlijk.

Laatst was het nog op het journaal: het aantal verkeersongelukken is met 20% gestegen. Dat zijn voor mij signalen dat er echt iets moet gebeuren. Als mijn verhaal er ook maar voor zorgt dat er één ongeluk minder gebeurt, dan is dat voor mij al genoeg reden om het te blijven vertellen.”

Ondernemers pakken hun verantwoordelijkheid

“Wat je merkt is dat ondernemers, zodra je het onderwerp aansnijdt, vaak meteen zeggen: “Goed dat je dit onder de aandacht brengt.” Veel ondernemers realiseren zich dat hun medewerkers ook risico’s lopen in het verkeer, soms zelfs nog meer dan zijzelf.

Ik heb inmiddels zo’n 100 tot 150 Drentse ondernemers persoonlijk gesproken in samenwerking met de provincie Drenthe, met als doel hen ambassadeur te maken voor MONO-zakelijk. Iedereen die mijn verhaal hoort en die ik vraag of zij ook aandacht willen geven aan MONO in hun bedrijf, zegt: “Fred, dit is belangrijk. Hier wil ik werk van maken.”

Samenwerking provincie Drenthe

“In de provincie Drenthe, waar alle gemeenten werk maken van MONO-zakelijk, hebben ze daar een hele mooie opzet voor. Via een speciaal portaal kunnen ondernemers gratis MONO materialen aanvragen: van banners, posters, vloerstickers tot tafelvlaggetjes etc.. Simpele middelen die je helpen om binnen je organisatie bewustzijn te creëren over MONO-rijden. Mijn rol is om ons verhaal te vertellen en de ondernemer te inspireren om daar zelf ook mee aan de slag te gaan.

Wat ik vaak benadruk in de gesprekken met ondernemers is dat je dit natuurlijk doe je dit in de eerste plaats om verkeersslachtoffers te voorkomen. Maar het gaat ook om je imago, om je zorgplicht naar medewerkers toe. Ik vertel dan ook vaak over de bestuurder van het ongeluk waarbij mijn dochter is overleden. Je wilt je medewerkers zoiets niet laten meemaken — aan geen van beide kanten.”